Review: Type:Rider (iOS/Android)

Wanneer je Type:Rider start, krijg je meteen al de vraag om een hoofdtelefoon aan te sluiten. Niet vreemd, want de soundtrack van Type:Rider is kwalitatief erg goed. Verwacht geen enorme composities, maar wel aangename ambient geluiden die de sfeer van de game flink versterken.

In Type:Rider speel je de rol van twee balletjes die door de levels rollen. Er zijn drie methoden om de game te besturen. Ik koos voor de standaard methode. Hierbij druk je op één kant van het display om de ballen die kant op te laten rollen. Druk je tegelijk op de andere kant, maken ze een sprong. Nee, echt ingewikkeld is het niet en dat bevalt mij dan wel weer.

De uitdagingen komen namelijk uit de levels. Iedere keer duik je in een nieuwe font. Tijdens jouw avontuur zijn sterretjes te scoren. Deze unlocken pagina’s in jouw notitieblok waarin de geschiedenis van vele fonts is beschreven. Daarnaast kun je gedurende de levels het hele alfabet van dat font verzamelen. Oké, dat lijkt gemakkelijk in het begin. Toch valt het uiteindelijk enorm tegen omdat de levels echt een uitdaging gaan vormen. Het verzamelen van het alfabet is daarin nog best wel leuk, maar ik geef toe dat ik al die achtergrondnotities toch niet lees. Verzamelwoede? Ook niet echt. Ik ga enkel voor de lettertjes.

Zoals ik al vertelde, hebben de studio’s hard gewerkt aan de muzikale begeleiding van Type:Rider. In het begin start je in een grot met enkel wat achtergrondgeluiden. Hoe verder je naar de moderne fonts toe speelt, hoe indrukwekkender de muziek gaat worden.

Grafisch zit er minder progressie in de game. Vanaf het begin is de stijl al bijzonder te noemen. Je speelt namelijk in een wereld van silhouetten. Wat zwart is, is solide. De rest niet. Nieuwe kleuren hebben betekenis. Zoals donkerblauwe stempelkussens die je enorm vertragen of water waarin je met een totaal andere zwaartekracht te maken krijgt. Zeker wanneer je door jetstreams heen rolt.