Review: The Last Guardian (PS4)

The Last Guardian is een avonturen game met anime achtige trekjes, dat zich afspeelt in een fantasy setting. Japan Studio is een Japanse producent en ontwikkelaar van het moederbedrijf Sony Interactive Entertainment die je kan kennen van hun titel The Legend of Dragoon uit 1999 en Bloodborne uit 2015. Dat zij bekend zijn met het genre fantasy en action adventure dat hebben ze al eerder bewezen, nu ontwikkeld met genDESIGN, brengen zij een eerder beloofde titel naar de PS4.

Die vleugeltje zijn net te klein om mee te vliegen, of niet?

The Last Guardian stond al op de planning voor de PS3 en dat de game al gedeeltelijk af was voor dit platform, dat komt wel een klein beetje naar voren in de besturing van de camera tijdens de game. Maar voordat ik begin met de inhoud, laat ik je graag eerst wat meer lezen en zien van het verhaal.

Het verhaal

The Last Guardian vertelt het verhaal van een jonge jongen (zonder naam) en zijn gigantische fabeldier Trico. Het verhaal begint waar beiden wakker in een grot, niet weten hoe ze precies daar aankwamen.  De jongen wordt wakker en merkt dat hij vreemde tatoeages over zijn lichaam heeft, maar dat is nog niet alles. In dezelfde ruimte staat hij oog in oog met een gigantisch monster. Het beest Trico is namelijk een reusachtige mix van een kat, hond, vogel en een aapje wat hem schattig, mysterieus en angstaanjagend tegelijk maakt. De jongen probeert in eerst instantie de ruimte te ontdekken en weg te blijven bij het monster dat vastgeketend aan de vloer zit. Al gauw merk je dat Trico twee speren in zijn lichaam heeft steken, die hem veel pijn doen.

Natuurlijk help je het wezen al ben je ieder moment bang dat het je aan zal vallen. De jongen vindt voedsel voor het schepsel in gloeiende vaten en Trico verzacht haar afstandige gedrag. Dit is een goede zaak, want zowel de jongen als het beest moeten werken aan hun vertrouwen op elkaar gedurende hun  boeiende reis.

De Gameplay

Wanneer je de controls krijgt over de jongen merk je direct dat deze game met cutscenes en gameplay grafisch vloeiend in elkaar overgaan. De graphics en de bewegingen lopen zo echt in elkaar over en voelen daardoor geweldig.  De wind waait letterlijk door de individuele haren/veren van Trico en het lopen, struikelen, springen en vallen van de jongen kun je alleen als echt ervaren. De bedoeling van de game is om zonder aanwijzingen, plattegrond of hulp je weg te vinden in de route die de developers hebben uitgedacht. Spelenderwijs leer je een wereld kennen en klim, kruip, spring en vecht je je door Inca-achtige ruïnes. Tijdens je weg moet je niet alleen denken aan je eigen vermogen om ergens doorheen te kruipen, maar om ook een route te vinden waar Trico doorheen kan.

Het naamloze jongetje die de hoofdrol speelt in dit avontuur

Zo nu en dan neem je de tijd om op Trico te klimmen. Je trekt jezelf omhoog terwijl je de veren vastgrijpt en als je dan bovenop zijn kop zit kun je het beest als lift en taxi gebruiken, of gewoon even lekker genieten van het uitzicht. Want het uitzicht is vaak erg mooi en zeer gedetailleerd. Maar houd je goed vast, want zoals een kat/hond/vogel/aap zicht betaamd krabt het beest zich wel eens achter z’n oren of schudt het zijn vacht is lekker. De meerderheid van de gameplay is gebaseerd op de non verbale communicatie tussen de jongen en Trico. Geen van beide delen een gemeenschappelijke taal, al kun je Trico roepen in het Japans (denk ik) en tijdens het aaien brabbel je wat. Maar als je de aandacht van je huisdier nodig hebt dan maak je gebruik van de voedselvaten of het lichtschild dat je richt op een doel waarna een bliksemschicht uit de staart van Trico ontspringt.

Iedere ruïne of gebied is een puzzel waar je samen uit moet komen. Dat is nooit iets wat je even snel doet. Soms zie je het direct en soms duurt het superlang voordat je de juiste oplossing hebt gevonden. Tijdens het spelen heb je bijna nooit muziek, alleen als je op een mooie open vlakte komt of als je een cutscene ingaat. Dat maakt de game wel wat donker. Je hoort alleen de geluiden van jou, Trico en je omgeving.

Een hond, vogel, kat en de staart van een aapje? Een HoVoKaAp?

De eigenaardigheden

De camera bewegingen waar ik het eerder over had komen niet helemaal tot hun recht, de bedieing is soms wat houterig en je krijgt geregeld een verkeerd beeld dat je moet corrigeren. Dit gebeurd als je door kleine spleten of tunnels kruipt of de beste angle zoekt om je omgeving te bekijken vanaf Trico’s nek. De toetsen die je gebruikt lijken af te stammen van een oude of een hele eigenwijze developer. Zo spring je met Driehoekje, terwijl dit tegenwoordig overal X is en trek je een voorwerp tevoorschijn met Rondje terwijl dit vaak een schoudertoets zoals L1 of R1 is. De combinatie van de vreemde toetsgebruik en de camera angles geven de game iets ouderwets. Misschien komt dit ook wel door de wetenschap dat The Last Guardian in concept al veel eerder klaar was en bedoelt was om een aantal jaar geleden uit te komen.

Verveling?

Als je een beetje gewend bent aan het prachtbeest Trico en hoe het reageert op alles en je bent de eerste dungeons door, dan slaat de verveling toe. Ik mis de actie. Er zou veel te halen zijn als jij en Trico samen konden rennen en vliegen over open velden en magie of wapens konden gebruiken in veldslagen. Nu is dit helemaal niet de bedoeling bij het spel, het is namelijk een fantasy puzzle met een verhaal over vertrouwen en vriendschap. Daar slaagt Japan Studio’s geweldig in, want gedurende de reis zie je deze ontwikkeling ook erg goed. Helaas had ik na een aantal keren hetzelfde (na een uur of twee, drie) het geheel wel gezien en dat is jammer. Zeker omdat er zoveel moois te vertellen is over de AI van Trico, de art style en het euforische gevoel als het je weer gelukt is om Trico ergens doorheen te leiden.

Dus als jij dan braaf bent, dan krijg je van mij een gloeiend tonnetje met onbekende inhoud, oke?

Conclusie

The Last Guardian is een prachtig verhaal dat zonder woorden wordt verteld. Het wordt op z’n gemakje verteld en daar moet je het geduld voor opbrengen. Als beloning krijg je een bijzonder avontuur te beleven waaruit een vriendschap groeit tussen mens en monster. De game vergt tijd en een beetje doorzettingsvermogen want je krijgt nul hulp in deze adventure game. Er is geen map of verhaallijn die je een kant op stuurt, je moet het zelf ontdekken. Qua actie adventure, mist het veel actie. Je krijgt wel wat vijandjes die je tegenkomt, maar alsnog zit de meeste actie in het klimmen en klauteren. Als fantasy liefhebber kan ik iedereen aanraden om de game, ook al is het maar even, te spelen en te ervaren hoe mooi het is om een hele grote, grote vriend te hebben.

Pluspunten

• Prachtige graphics
• Details in beweging
• Emoties van Trico
• Non verbale communicatie

Minpunten

• Camera controle
• Weinig muziek
• Weinig actie

Cijfer: 8/10

Wie is de koning van Wezel?