Review: Mon Roi (bioscoop)

Het Verhaal

Een jonge advocate, gespeeld door Bercot, ontmoet in een discotheek een man die ze herkent als iemand die ze in haar puberteit ook al tegenkwam. Deze man, een mooie rol van Vincent Cassel, herkent haar niet maar ze raken aan de praat, gaan uit eten en worden verliefd. De broer van Bercot, die in de film trouwens ‘Tony’ wordt genoemd, vind hem maar niets en verteld ook eerlijk hoe hij tegen die nieuwe verliefdheid aankijkt. Het levert vermakelijke scenes op. De verliefdheid van Tony wordt al snel een serieuze zaak als Georgio (Vincent Cassel dus) haar verteld dat hij ècht van haar houdt en nog mooier, dat hij meteen een kind van haar wil. Ondertussen wordt het verhaal verteld van diezelfde Tony die haar knie verbrijzeld heeft bij een ski-ongeluk en ondertussen dus bezig is met een heftige revalidatie. Als kijker wordt je heen en weer geworpen tussen toen en nu. Dan weer heftige ruzies uit het verleden. Exen van Georgio die opduiken en zijn aandacht opeisen. En dan weer scenes van de revalidatie en het gevecht van Tony om er weer een beetje bovenop te komen. Uiteindelijk gaan Tony en Georgio uit elkaar op een heel trieste manier. Het kind is hier zeer de dupe van en ook de pijn van deze scheiding druipt van het gezicht van Tony. Ze kan eigenlijk niet zonder hem, maar ook zeker niet mèt hem. In het revalidatiecentrum geneest ze niet alleen van haar knie, maar ook van hem.

Mening

De vertelwijze, Tony in een revalidatiecentrum aan de ene kant en de terugblikken op situaties en keuzes aan de andere kant, werkt goed. De verrassing is er echter al vrij snel af. Immers, ze zijn duidelijk niet meer bij elkaar. Wat overblijft is een film boordevol emoties die werkelijk àlle kanten opspringen. Niets blijft de hoofdpersonen bespaard in hun zoektocht naar waarachtig geluk. Cassel speelt hier met veel plezier de plork van een echtgenoot die er bewust een zootje van maakt. Bercot laat het allemaal maar over zich heen komen. Doordat de film alleen vanuit haar personage wordt verteld zou je het gevoel kunnen krijgen dat het eenzijdig wordt. Dat is de keuze die de regie hier gemaakt heeft, maar ik ben nieuwsgierig naar zijn verhaal. Is het ècht zo’n rotzak als zij beweert? Een mooi contrapunt is de rol van haar broer hier gespeeld door de jonge Louis Garrel. Hij geeft het commentaar dat volgens mij veel kijkers op het gedrag van de jonge geliefden zouden willen geven. En hij doet dat nog eens gortdroog óók! Het hield mij bij de les en liet me af en toe lachen. Heerlijk. Ook ga je erg meeleven met Tony gewoon omdat ze zo vreselijk verdrietig is. Sommige scenes zijn erg herkenbaar en je moet jezelf af en toe echt tegenhouden tegen het scherm te gaan schreeuwen ‘Nee! Niet doen!’. Goed gelukt dus. Het spel van aantrekken en wegduwen wordt helemaal uitgespeeld in al zijn facetten. Soms duurt dit te lang naar mijn zin. Er had best iets uit gemogen wat mij betreft. Er wordt zelfs een belastingschuld uit de hoge hoed getoverd, waarom! Dat heeft deze film helemaal niet nodig. Nee, Mon Roi is een prima film die het in de filmhuizen waarschijnlijk goed gaat doen en Bercot verdient ook van mij een dikke pluim voor haar rol, net zoals Cassel en Garrel die verdienen.