Review: InFamous: Second Son (PS4)

In InFamous: Second Son ontmoeten we de jonge Delsin. We starten op een dak waar we onze nieuwe Dual Shock controller mogen gebruiken om de nodige graffiti te spuiten. Ja, het is een bengeltje hoor. En dat als jonge broer van de plaatselijke diender.

Toch loopt Delsin meteen al tegen een probleem aan. De politie heeft hem op het dak zien spuiten. Tijd dus om te vluchten en het eerste stuk van het spel te spelen als freerunner. Je rent, je springt, je klimt, je leert de gameplay zonder het gevoel te hebben dat je in een tutorial zit. De gameplay is dan ook erg intuïtief.

Wanneer je denkt ontsnapt te zijn, is het Delsin’s broer die hem heeft gevonden. Hoewel het de bedoeling is dat je mee gaat op de achterkant van de politiewagen, gebeurt er op dat moment iets onverwachts. Een zware wagen met een gevangene botst op jullie in en de gevangene ontsnapt. natuurlijk probeert de jonge held Delsin de gevangene in bedwang te houden, maar die blijkt over bijzondere krachten te beschikken. En Delsin vanaf dat moment ook. Hij blijkt een ‘geleider’ te zijn en kan daarmee de superkrachten overnemen.

In de minuten die volgen leer je langzaam aan de nieuwe krachten van jouw lichaam kennen en in de uren gameplay erna worden die alleen nog maar beter. Daarnaast kom je ook meer te weten over D.U.P.

Dit is een afdeling van de overheid die geleiders achter tralies probeert te krijgen en te houden. Je snapt, het uitbreken van een geleider strookt met die plannen en Delsin is daarmee ineens een prooi voor de overheid geworden. Dat de overheid deze taak erg serieus neemt, blijkt ook als een geleider in dienst van de overheid zo ongeveer het hele dorp mishandelt.

Terwijl we het verhaal van Delsin vervolgen, leren we meer over de krachten van Delsin, maar moeten we ook belangrijke beslissingen maken. De maatschappij is bang voor geleiders, maar met de superkrachten is het mogelijk om heldendaden te verrichten terwijl je probeert te overleven. Doe je dat? Of kunnen de mensen om je heen verrekken zolang je zelf maar in leven blijft?

De keuze om het goede of slechte pad te bewandelen, keert zich uit in karma punten. Speel je aan de goede kant van het leven, wordt vechten steeds meer een kunst. Ga je het slechte pad op, worden jouw aanvallen ook sterker, maar vooral ook slordiger en destructiever voor alles en iedereen om je heen.

Gedurende de game ga je ook merken dat de stad waarin je speelt, steeds meer op jouw acties gaat reageren. Ben je goed bezig, dan gaat het je lukken om de harten van de inwoners te winnen. Beschik je over veel slechte karma, rennen ze voor je weg.

Hoewel het verhaal erg belangrijk is, beperkt de game zich niet tot deze rode draad. Er zijn momenten genoeg waarop je wat extra missies kunt uitvoeren om je karma verder te verbeteren. Wil je de game net als mij snel uitspelen, ben je met een kleine 8 uur wel klaar. Ga je voor goud, dan denk ik dat je al snel twee keer zo veel kwijt bent. En dan is het ook nog eens aardig om de game opnieuw te spelen en andere beslissingen te maken tijdens het spel.

Kijk ik naar de wereld van InFamous: Second Son, zie ik dat ontwikkelaar Sucker Punch hard haar best doet om de Playstation 4 op haar donder te geven. Natuurlijk is het nog veel te vroeg om het maximale uit de machine te trekken, maar de wereld van InFamous: Second Son is wel al een heel indrukwekkend geheel geworden.

Vooral het oog voor detail maakt op mij veel indruk. Huiden van mensen zijn echt extreem gedetailleerd net als bewegingen van materialen. Het enige dat me eigenlijk tegen staat in de beleving van de game zijn de Nederlandse stemacteurs. Hoewel de stemmen best goed gekozen zijn, worden dialogen uitgesproken alsof ik naar de gemiddelde GTST uitzending kijk. Dan toch liever in het Engels.