Review: Dragon Quest 11: Echoes Of An Elusive Age (PS4)

Ik moet je iets bekennen, dat zeg ik altijd eerlijk bij de Fantasy games, dat ik een Turn Based fan ben. Strategisch knokken in het fantasy genre vind ik leipe shit, om toch niet geheel de N.E.R.D. uit te hangen. Toch trok Dragon Quest mij in het verleden niet echt. Gek eigenlijk, want Square Enix heeft mij al jaren in zijn grip, terwijl de makers van de Dragon Quest dat nog nooit gedaan hebben. Hoe kan dat? Want dit team van ontwikkelaars ( scenarioschrijver Yuji Horii, componist Koichi Sugiyama en character designer Akira Toriyama ) werken al meer dan 30 jaar samen aan dit niche product, dat in Azië overigens helemaal geen niche is.

De stijl, dat is het vooral. Ja, het kwam vooral door het getekende realisme, wat altijd een beetje kinderlijk en goedkoop overkwam. Dit samen met vijandjes die er nog te lief, of te dom uitzagen om voor Pokémon door te gaan. Niets ten nadele van Pokémon, trouwens. Sorry, Ash.

Story

De wereld van Dragon Quest 11 , Erdrea , wordt weergegeven in een zachte cartoon-realisme stijl dat zo fantastisch , meeslepend en prachtig is, dat ik gewoon even om mij heen aan het staren was tijdens het gamen. En Erdrea is enorm . Er zijn tal van locaties die je kan bezoeken, ieder met haar eigen zichtbaar opvallende stijl en populatie van verschillende NPC’s . Je kunt aan de architecuur, de landschappen en de bevolking zien dat je iedere keer weer in een ander deel bent van de wereld, deze diepgamg is prachtig.

Square Enix begint zoals altijd in een klein dorpje. Een gezellig, rustig dorpje waar de hoofdpersoon woont; jij dus. Helaas spreekt ieder karakter, vaak met voice acting, behalve je eigen karakter. Ai, dat mist even wat bonding die je bijvoorbeeld met Final Fantasy 10, met Tidus, wel had. Maar goed, jouw personage bezit magische krachten die vanaf je 18e opeens zichtbaar worden voor de buitenwereld. Dat is voor de één iets om trots op de te zijn, voor de ander iets om je op te sluiten. Jij blijkt the luminary’ te zijn. Een held, met de krachten van het licht, gekenmerkt met een tatoeage op je hand en een mooie hanger op je nek. Ohja, ook gekenmerkt met een hele hoop narigheid en duistere voorspellingen. Dat is ook precies de reden waarom de koning jou de cel in bonjourt. Maar geen punt, daar ontmoet je jouw maatje. Al gauw ga je samen op reis door een prachtige wereld, steden, woestijnen, dungeons en ontmoet je vele vrienden en vijanden. Nogaltijd kom je vijandjes, vooral in het begin, tegen die ik moeilijk serieus kan nemen. Maar als de draak achter je aan zit onder het paleis, dan heb je alleen nog maar zin om te spelen! Oh wat ik ook briljan gestolen vond wat het paardrijen, het is net alsof je met Link door de straten rijdt, maar beter goed gejat, dan slecht bedacht.

Gevechten

Turn Based Fantasy, terwijl je karakters vrij mogen bewegen, dat werkt top. Ik krijg direct een Final Fantasy 12 gevoel, één van mijn favoriete games overigens die je nu nog voor de PS4 kunt kopen. Tipje. Daar loop je ook door een wereld waar je jouw vijanden al gewoon ziet lopen en als je ze dichtbij nadert, dan begint het vechten. Grappig is dat als je ze besluipt je een voordeel hebt en als je vol gas (galop) tegen een kleinere vijand aanbotst dan lanceer je ‘em.
Maar dan, het gevecht! Je hebt dus de optie om te bewegen wanneer je tegenover een vijand staat, maar dit heeft geen invloed op het gevecht zelf. Je kunt ervoor kiezen om te spelen vanuit het meer traditionele perspectief van Dragon Quest, en zelfs kiezen om je party in te stellen om zelf gevechten aan te pakken als je wat pijn wilt verzachten. Dus ik koos voornamelijk voor handmatig kiezen van een aanval of een magische spreuk, anderzijds (deed me weer denken aan FF12) kan je ook kiezen voor een bepaalde vechtstijl die automatisch jouw keuzes maakt. Bijvoorbeeld enkel zwaardaanvallen, of enkel magie.

Een pietsje lijkt het op Final Fantasy 12, maar zonder veel van de diepte van dat spel, en het is niet het enige spoor dat je hier zult vinden. Personages worden genivelleerd via een build die werkt zoals Final Fantasy 12’s License Board – of Sphere Grid van Final Fantasy 10, als je dat liever hebt – met skills die je ontgrendeld bij levelem en die je weer uitgewisseld voor nieuwe vaardigheden. Combineer dat met het crafting-systeem – gevoed door een schattige minigame waarbij je wegsmelt naar een smidse, maar gehinderd door het feit dat je eerst het recept voor een bepaald item moet hebben opgegraven en door boekenplanken en laden te struikelen. Klinkt vaag, is het ook een beetje. Allemaal leuk bedacht, maar het mist de serieuze ondertoon die skills upgraden nodig heeft.

Quests

Wat ik tof vond, is dat je een beetje World of Warcraft achterige quests kunt doen. Dus je ziet een roze stipje (waarom roze????) op je mini map en als je er vlakbij bent zie je een NPC met een roze (waarom roze?!!?) uitroepteken boven zijn hoofd. Je praat even met diegene en je komt erachter dat hij zijn kat kwijt is. Ga je het beestje zoeken voor hem? Vrije keuze, met leuke belonikjes als resultaat en je leert een gebied even net wat beter kennen. Hierdoor kwam ik erachter dat je in een stad op de daken kon en dat je door schoorstenen kunt klauteren. Leuk en een prachtig uitzicht.

Snelheid

Dragon Quest 11 is vlot. Zeker voor een RPG. Daarmee bedoel ik dat je binnen één uur al in het eerste echte flinke stadje bent, waar je al een maatje hebt en je de eerste armor en wapens kunt kopen. Alle tutorials heb je gehad en je zit er al lekker in. Ben je een uur of vier verder dan vecht je al met drie of vier karakters die jezelf kunt samenstellen zoals je wilt, op skills en wapenuitrusting dan. Wil je het toch anders dan moet je alleen even een standbeeld of kerk opzoeken om alles weer om te gooien. Ja, voor wie Dragon Quest niet kent, je kunt saven en je team helen in een kerk. Dit geeft altijd een mooi rustig beeld als je de game wilt saven en wilt stoppen. Dat is ook precies wat ik nu ga doen.

Conclusie

Het is een tijd geleden dat er weer een nieuwe Turn Based Fantasy RPG is verschenen op de Next Gen consoles. Dragon Quest is prachtig, grappig, leuke Britse Voice Acting van bijna alle leuke karakters. Jammer dat de antagonist zelf niet praat, dat mist voor mij toch een stukje relatiebeheer tussen mij en het karakter. De andere maken dit weer goed. De wereld Erdea is wonderbaarlijk groot en geeft je ruimte zat om ongestoord te exploren. Hier en dan kom je vijanden tegen die er zo dom uitzien, zodat je je afvraagt of de designers simpel zijn. Maar zo nu en dan komen er plaatjes binnenstorm zodat je alles weer vergeet.