Review: Beyond Two Souls (PS3)

De bovengenoemde discussie is naar mijn mening geheel overbodig en kan met een simpel gegeven ontkracht worden. Een game zal altijd voorzien zijn van elementen die een film niet kan bezitten. Een goed voorbeeld is het kunnen maken van keuzes die effect hebben op het verloop van het verhaal. Daarbij kent een game interactie met haar omgeving en diens objecten. Quantic Dream begrijpt dat en schenkt ons een combinatie van wat wij gamers vaak beschouwen als de meest interessante vorm van entertainment: Games en films.

Geestachtig

In Beyond: Two Souls draait het verhaal rondom Jodie Holmes: Een jongedame die sinds haar geboorte een geestachtige verschijning (entiteit) genaamd Aiden met zich meedraagt en haar voorziet van bovennatuurlijke krachten. Dit levert niet alleen complexe vraagstukken op, maar wekt ook de interesse van verschillende instanties. Als speler volg je precies vijftien jaar uit het leven van Jodie en kom je gaandeweg meer te weten over haar afkomst.

Hollywood to the max!

Net zoals Heavy Rain zal Beyond: Two Souls een filmische ervaring moeten bieden. Gelukkig slaagt hij daar vele malen beter in dan zijn voorganger. Dit heeft niet alleen te maken met de veel betere graphics en (gezichts)animaties, maar vooral met het gebruik van echte Hollywoodsterren. In dit geval vertolkt Ellen Page (Juno, Inception) de hoofdrol van Jodie en speelt Willem Dafoe (Spider-Man, Boondock Saints) een belangrijke bijrol. Ook opvallend is dat de game in een 21:9 (2.35:1) beeldverhouding wordt weergegeven, waardoor er zwarte balken boven- en onderin het beeld te zien zijn. Dit versterkt de filmische ervaring enigszins, aangezien deze verhouding ook vaak in films wordt gebruikt.

Ongebruikelijk

Het is wellicht onconventioneel om niet meteen in te gaan op de gameplay van een game, maar die is naar mijn mening niet verantwoordelijk voor het feit dat Beyond: Two Souls één van de beste spelervaringen van dit jaar heeft neergezet. Dat is namelijk het interessante verhaal en diens hoofdpersonage. David Cage (de man achter Quantic Dream) heeft ervoor gekozen om een niet-chronologische vertelwijze te hanteren. De game kent daarom een hoge graad van afwisseling en weet geen moment te vervelen. Het helpt daarbij zeker dat het verhaal van begin tot eind boeiend blijft en Ellen Page een overtuigende acteerprestatie neerzet.

Ontroerend

Jodie komt terecht in veel verschillende situaties, die zich niet alleen manoeuvreren binnen de grenzen van de Verenigde Staten. Daarin wordt jij als speler geregeld onderworpen aan het maken van keuzes. Deze zorgen niet alleen voor meer afwisseling binnen de rode draad van het verhaal, maar verhogen ook de emotionele band die je met Jodie en haar entiteit opbouwt. Het maken van keuzes is weliswaar niet vergelijkbaar met Heavy Rain (waarin een keuze de dood van één van je hoofdpersonages kon betekenen), maar zorgt wel voor meer diepgang binnen het verhaal. Het lineaire karakter van de game is daardoor een stuk minder opvallend.

Snelle Jelle

Het is duidelijk dat Quantic Dream de hoogst interessante verhaalvertelling boven de gameplay heeft geprioriteerd. Die komt namelijk vaak neer op het zwaaien met je controller, het rammen of tegelijk indrukken van de juiste knoppen en het gebruik van de rechterpook tijdens ren- en vechtscènes. Bij laatstgenoemde scènes toont de game Jodie’s gevechtsmoves in slow motion en moet je doormiddel van de rechter analoge stick de richting van haar uitvoerende move aangeven. Dat zorgt voor snelle, spectaculaire gevechtspassages, maar geeft helaas niet het gevoel dat jij als speler direct de klappen uitdeelt. Soms gaan deze gevechten vrij snel, waardoor alleen de Snelle Jelles onder ons ze kunnen bijbenen.

Gelukkig speel je niet alleen als Jodie, maar kruip je ook in de ‘huid’ van haar entiteit. Met Aiden vlieg je als een soort ‘spectator’ door de lucht, zodat je obstakels uit de weg kunt ruimen en Jodie kunt helpen bij het verslaan van haar vijanden. Het is soms mogelijk om personen te wurgen of over te nemen. Bij dat laatste kun je een vijand besturen om andere vijanden onder vuur te nemen, waarna de bezetene een einde aan zichzelf maakt. Met Aiden kun je ook wonden helen en later in het spel het verleden doormiddel van (dode) mensen en objecten achterhalen. Deze laatstgenoemde elementen vormen daarentegen meer een drijfveer voor het verhaal, dan dat ze als uitbundige gameplay elementen worden ingezet. Overigens zit er een tweespeler modus in deze game, waarin de eerste speler Jodie bestuurt en de tweede Aiden onder de duim neemt. Helaas voelt deze mogelijkheid er wat bij de haren bijgesleept en hebben de makers er niks creatiefs mee gedaan.

Tot slot zijn er ook passages waarin je als een soort Gears of War van cover naar cover sprint en probeert ongezien van punt A naar B te komen. Je gebruikt daarbij Aiden als hulpmiddel om de omgeving vanuit strategisch oogpunt te bekijken en waar nodig jouw vijanden uit de weg te ruimen.

Ondanks dat de gameplay dreigt in herhaling te vallen, vormt dat in de praktijk geen groot probleem. Als speler wordt je flink gegrepen door de afwisselende gebeurtenissen van Jodie, waardoor je vrij weinig tijd krijgt om te beseffen dat de gameplay in feite niet erg afwisselend is.

Persmachine

Quantic Dream heeft met Beyond: Two Souls geprobeerd om op grafisch gebied het uiterste uit de Playstation 3 te persen. Dat is ze grotendeels gelukt, zij het met enkele kanttekeningen. Over het algemeen toont de game een grafische kwaliteit die de PS3 nog niet eerder heeft vertoont. Denk bijvoorbeeld aan het gedetailleerde gezicht van Jodie of de realistische weergave van natgeregende kleding. Ook het merendeel van de omgevingen, de belichting en de verscheidene visuele effecten worden overtuigend door de zwarte speeldoos gegenereerd. Dat is erg knap als je bedenkt dat de game een vrij consistente 30 frames per seconde weet aan te houden.

Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zo zijn de gezichtsanimaties van vele personages erg wisselend in kwaliteit. Die van Ellen Page weet over het algemeen te overtuigen, maar die van Willem Dafoe en de anderen zijn niet altijd dynamisch genoeg. Sommige bronnen claimen dat de gezichtsanimaties beter zijn dan die van L.A. Noire, maar dat valt helaas wat tegen. Tuurlijk, de grafische kwaliteit van de gezichten zijn beter, maar de emoties komen niet altijd goed uit de verf. Je hebt nog steeds het gevoel naar gamepersonages te kijken.

Ook de lage resolutie (1280×720) waarin de game wordt weergegeven verraad dat we hier met een PS3 titel te maken hebben. Kartels (aliasing) en moiré zijn daarom onontkomelijk. Daarbij weten sommige omgevingen (zoals zandvlaktes) op grafisch gebied niet geheel te overtuigen.

Vergeven zonden

Buitenom deze grafische oneffenheden kent Beyond: Two Souls nog enkele puntjes van kritiek. Ondanks de verbeterde besturing ten opzichte van Heavy Rain, kan deze soms alsnog flink irriteren. Zo komen de vormen van de knoppen die in de game worden getoond niet overeen met die van je controller. L1 en R1 worden bijvoorbeeld in een cirkel aangegeven, waardoor je op het eerste gezicht denkt dat je de twee analoge knuppels (L3 en R3) moet indrukken. Dat is heel verwarrend als je snel kijkt naar de afgebeelde vormen en daarmee denkt te weten welke knoppen op de controller je moet indrukken.

Ook irritant is het constante geluid dat de discdrive van de PS3 maakt als de game haar data ervan af aan het lezen is. Dit zou niet erg zijn geweest als het alleen tijdens de laadschermen gebeurde, maar de drive is op de meest onwaarschijnlijke, stille, spannende momenten van de game hoorbaar. Het breekt de illusie van een interactieve film enigszins. Dit gedrag is overigens wat vreemd, aangezien de game het één en ander op de hardeschijf installeert als je hem voor de eerste keer opstart.

Gelukkig vergeef ik de game haar zonden, aangezien ze uiteindelijk geen grote belemmering vormen voor de overdonderende verhalende spelervaring en de band die je met Jodie opbouwt.

Conclusie

Beyond: Two Souls is niet perfect (welke game is dat wel?), maar slaagt precies op dat gebied waar hij in moet slagen: De speler een onvergetelijke ervaring bieden doormiddel van een interessant verhaal en diens hoofdpersonage. De keuze voor Hollywoodactrice Ellen Page blijkt een schot in de roos: De game heeft zijn charme vooral aan haar te danken. Ook de grafische kwaliteiten zijn voor een Playstation 3 indrukwekkend te noemen.

Vergeet de grafische oneffenheden en de wat krakkemikkelige besturing, douw de Blu-ray Disc van Beyond: Two Souls in je PS3, leun achterover en geniet! Toppers zoals Tomb Raider, The Last of Us en GTA V mogen dan wel betere gameplay bieden, maar Beyond: Two Souls geeft je een overdonderende ervaring zoals je die nog niet eerder in een videogame bent tegengekomen. En dat – beste lezers – is goud waard…