Review: Brooklyn (Bioscoop vanaf 17 Maart)

In eerste instantie is de reden van haar vertrek uit het regenachtige en opzettelijk sober gefilmde Ierland duidelijk. Geen belangwekkend werk en dus weinig uitzicht op een mooie toekomst. Het is duidelijk dat deugdzaamheid hier een grote rol speelt, Eilis Lacey heeft er steeds meer moeite mee en gaat gebukt onder de dreiging van een benauwde toekomst. Via een priester in New York wordt er contact gelegd met een hospice in Brooklyn en er volgt een emotioneel afscheid van haar zus en haar moeder. Het Brooklyn van toen ziet er in de film een stuk zonniger uit dan haar bedroefde thuisland en bij de hospice vind ze gehoor van medebewoonsters. Het gaat natuurlijk niet meteen van een leien dakje, op het werk heeft ze veel last van heimwee. De bevriende priester moet eraan te pas komen om haar weer op de rails te krijgen en stelt haar voor eens naar de dansavond van de parochie te komen. Daar ontmoet ze een aardige Italiaanse jongen, Tony Fiorello, die verliefd op haar wordt. Langzaam maar zeker kruip Eilis uit haar schulp en begint van haar nieuwe leven in Brooklyn te genieten. Tot haar plotseling het droeve nieuws van het overlijden van haar zus bereikt. Ze gaat vlug naar huis om haar moeder in haar verdriet bij te staan, Tony in onzekerheid achterlatend. Thuis komt ze terecht in een sfeer van familie, oud zeer en nieuwe inzichten. Er zijn kansen op geluk in Ierland, maar Brooklyn dan?

Mening

Brooklyn is een lekkere nostalgische jaren ‘50 film gemaakt in 2015. Laat critici  maar praten over de ondergeschikte rol van de vrouw in deze film, afgezet tegen dit decor kon de regisseur niet anders dan toegeven aan de ouderwetse regels van toen. Toegegeven, het is inderdaad op sommige momenten wel heel erg netjes. Van het gedrag van de mannen in de film tot aan de opgeruimde zonnige straten van Brooklyn geen smetje te zien. Saoirse Ronan die Eilis speelt doet dat op een indrukwekkende manier. Zij is het die een beetje diepgang aanbrengt aan het verhaal dat bestaat uit waarheden van lang lang geleden en het is dan ook volledig terecht dat ze met deze prestatie een oscarnominatie in de wacht sleepte. Het tegenspel van Domhnall Gleeson als de gentlemen Jim Farell en Emory Cohen als verliefde Italiaan Tony Fiorello is in orde en verder zien we een kleurrijk gezelschap voorbij komen die ieder zijn of haar steentje bijdragen om het naderend dilemma kracht bij te zetten. Deze film zal zeker in de smaak vallen van mensen die graag naar Toen Was Geluk Heel Gewoon of naar Downton Abby gekeken hebben. Daarom mogen we volgens mij niet te streng zijn om te kunnen genieten van dit fraai vormgegeven sprookje.